Zaterdag was het D-day, een dag met gemengde gevoelens. Aan de ene kant wilden we natuurlijk graag vertrekken en aan de andere kant vroegen we ons wel eens af waar we eigenlijk mee bezig zijn. Je laat familie, vrienden en kennissen achter. Zij maken die keuze niet, dat doen wij.
’s Morgens vroeg kwamen Ella’s ouders met haar broer. Ze waren nog niet in de boot geweest omdat of het opstappen te moeilijk was voor haar moeder. Nu we voor aan de haven lagen ging het een stukke makkelijker. Nu konden ze eindelijk ons varend huis bewonderen en zal dit hopelijk wat meer rust geven.
Langzamerhand druppelden wat lieve vrienden, kennissen en een collega met dochtertje binnen. Carli en Pascale hadden de kinderen Toby en Isabeau meegenomen en die konden ons bootje eindelijk eens bewonderen. Door goedkeurende blikken van hen kregen wij een big smile op ons gezicht. Later kwam een neanderthaler aangelopen die wij herkenden als Peer Retera. Dat was nu eens een echte verrassing. Al zeker 20 jaar niet gezien, de laatste weken even gemaild en hij heeft de moeite genomen om af te komen. Zelf maakt hij regelmatig “ expedities” naar vreemde gebieden en onze plannen konden hem wel prikkelen. Het was een zeer aangename verrassing dat hij er was. Hij heeft schitterende foto’s gemaakt en de uitzwaaidag gefilmd en op YouTube geplaatst. Alles te zien in het fotoalbum.
Tja en toen kwam ons dochtertje met ons menneke Milan. Koen had een examen en kon ’s morgen niet aanwezig zijn. Han en Ingeborg waren zo lief om haar en Milan thuis op te halen en samen naar de haven te rijden. Daar heb je nu vrienden voor. Normaal neemt Nanda een halve verhuiswagen aan spullen mee, maar nu was alles voor ons doen normaal.
Erg druk was het niet, maar eigenlijk ook wel begrijpelijk. 2 uur rijden om even een blikje cola te drinken, een roomboterkoek te eten en daarna uit te zwaaien neemt best wat tijd in beslag.
Het was een zonnige dag en om half 11 liet Vrijheid het gebrom horen van haar Soleeke. Ze was klaar voor vertrek! Nu wij nog en moesten “afscheid” nemen. Het woord afscheid vinden we eigenlijk niet gepast, want we verdwijnen niet van de aardbodem. Bij het kussen, omhelzen vloeiden toch verschillende traantjes. Het was erg moeilijk, zowel voor anderen als voor ons. Voordat we vertrokken werd Vrijheid een behouden vaart toegewenst door een fles champagne op het anker kapot te slaan. Vrees niet……………… champagne was niet meer te zuipen omdat deze over de datum was ( Volgens Ingeborg dan).
Met zijn viertjes ( Nanda, Milan en wij) stapten we op onze boot en Hein maakte de trossen los. Het leek allemaal net echt. Het was nu ook echt. Omkijken en zwaaien. Vanaf de wal naar de boot en andersom. Toen we de haven uitvoeren zagen we wat lieve kopjes bij een hut staan……….. Nog maar eens zwaaien en nu konden we door de afstand de traantjes van elkaar niet meer zien, maar wel voelen. Volgende week zijn zij in Blankeberge en maken we er een leuk weekend van. Een weekend met plezier en met weer een moment van verlaten.
Het waaide die dag niet en ons Soleeke moest haar werk doen. Zo te horen had ze er geen moeite mee want aan het geluid te horen voelde ze zich in haar Sas. Na ruim 6 uur motoren kwamen we in de haven van Roompot aan. Onderweg hebben we intens van elkaar genoten. Milan wilde nauwelijks slapen en waande zich een echt matroosje. Klimmen , klauteren en schateren van hem maakte de trip een onvergetelijk moment.
Op de kade stonden Ingeborg, Han en Koen ons al op te wachten. Na Vrijheid vastgebonden te hebben reden we naar het hotel Duinoord. Vlak aan zee en gewoon een mooi hotel. We hadden honger en hebben daar met zijn alle lekker gegeten…………. en gedronken. Wij reden later naar de boot en door de vermoeidheid vielen we als een blok in slaap. De volgende ochtend weer naar het hotel waar we gezellig ontbeten hebben.
Een keer moest het moment er komen. Het moment van verlaten………………. Han en Ingeborg wilden als eerste aanrijden en “ het afscheid nemen” was weer erg moeilijk. Heel erg moeilijk zelfs. Soms ben je net een mossel, zo week. Terug gelopen naar de boot zaten de kids in de kuip te wachten. Onze voorraad eieren werd aangebroken een de buikjes waren weer gevuld. Weer kwam het moment van verlaten………………..Eigenlijk wil je zoiets niet meemaken. Verdomme, het was moeilijk. Ook al zien we ze volgende week weer in Blankeberge.
Wij liggen nu eenzaam in de haven van Roompot en gaan woensdag richting Blankeberge. Weg uit Nederland, Belgium here we come( again).
