Zaterdag kwamen we aan in Wallilabou Bay. We hebben op sommige sites gelezen dat deze baai tegen viel. Ons kwam hij juist als zeer mooi over en deze baai is ook echt mooi. Het was rustig ( liggen nu 8 boten) en we zijn de baai ingevaren. Hier kregen we hulp aangeboden van Alex, een ‘linehandler’. Eerst vroeg hij 20 EC, maar voor 10 EC heeft hij onze lange landvast aan wal gebonden. Wij hebben kort aan de kant het anker laten vallen en zijn zo achteruit naar de kant gevaren om de lijn aan de achterkant van onze boot vast te binden. Een andere mogelijkheid van ankeren is er niet, want het is hier ongelofelijk diep zo kort aan de kant. Nu liggen op een mooi plekje en nog geen 15 meter van de kant af, maar wel veilig. Een hele aparte gewaarwording. En het water hier? Kraakhelder! We hebben al gesnorkeld en het is hier weer een paradijs voor de vissen en voor ons.
In Wallilabou Bay zijn opnames gemaakt van de film Pirates of the Caribbean . Het meeste is hier vergaan door een orkaan, maar een gedeelte van de steiger is er nog. Je hebt hier nog enkele panden waar foto’s van de opnames hangen, maar stel je daar niet te veel van voor. Ons gaat het om deze mooie baai vanwaar we uitstapjes kunnen maken, met weer hele vriendelijke mensen. Tot nu toe de vriendelijkste van alle eilanden hier. Ook de kinderen die elke dag in onze dinghy komen spelen;-)
Voor onze verder ervaringen klik hieronder.
<
Ook hier heb je ‘boatboys’, maar niemand valt je echt lastig. Blijf je netjes, dan blijven zij ook correct. Van 1 van hen ( Smiley) hebben we een tand gekocht van een orca. In Mayreau vroegen ze er 160 EC voor en wij hebben er 40 EC voor betaald. Hij wilde er zelfs nog 1 ruilen tegen een shirt, nu hebben we 2 orca-tanden;-) Ella kreeg zelfs een leuk armbandje als aandenken..
Alex is nog even aan boord gekomen en we zijn weer veel te weten gekomen over St.Vincent. Een van de ‘leuke of juist minder leuke dingen’ zijn dat mannen hier meerder kinderen hebben van verschillende vrouwen. Alex heeft 5 kinderen bij 5 vrouwen en met de laatste is hij getrouwd. Deze verhalen zijn al bekend van Antillianen;-). We hebben ook te horen gekregen dat een wandeling naar de actieve vulkaan La Soufriére heel mooi moet zijn maar zwaar, zeker vanaf de westkust. Je hebt ook een gids nodig omdat je anders verdwaald en de top niet weet te bereiken.
Er is ook een waterval in de buurt die we zondag hebben bekeken. Niet spectaculair, maar toch mooi met een schitterende wandeling door een ravijn. Nog een lekker plonsje in het lekker zoet water, zalig! Die middag hadden we een gids geregeld voor een wandeling voor de volgende dag.. Thomas en zijn zoontje Michael.
Maandag om 05:00 uur ging de wekker. We moesten vroeg opstaan vanwege de lange wandeling. Tegen 6 uur stonden we op een local-busje te wachten, maar die kwamen niet opdagen. Een man bood ons aan om ons allemaal naar het strand te brengen voorbij Chateaubelair. Dat scheelde een uurtje lopen. Zo gezegd, zo gedaan zijn we daar afgezet en zijn aan onze schitterende wandeling begonnen. Eerst nog een stuk aan het strand en daarna door een droge rivierbedding. Hierna begon de klim naar een 1219 meter hoge top van de vulkaan. We liepen door de bush, over smalle paadjes waarbij je aan beide zijde in diepe ravijnen keek. De wandeling was zwaar, echt zwaar!
Onderweg kwamen we nog langs verschillende ganga (marihuana)-plantages. Deze worden bewaakt. De plantages werden vroeger in samenwerking met Amerikanen verbrand. Nu laat de regering meer toe omdat het werkgelegenheid verschaft. Het zijn grote plantages en er werken ook vele mensen. St. Vincent verzorgt de distributie van de windward-eilanden en Jamaica voor de leeward-eilanden. Ook een reden om een gids bij je te hebben is dat de mensen daar liever geen nieuwsgierigen hebben rondlopen. We hoefden met Thomas ons geen zorgen te maken omdat hij hier vroeger ook als ' gangasist' heeft gewerkt en iedereen kent. Ook dit was een hele ervaring om te zien en de verhalen te horen.
Na 3,5 uur klimmen kwamen we aan de top, we waren kapot! Maar het uitzicht was echt fenomenaal. Zo groot en zo mooi, we keken onze ogen uit. De krater was groot en in het midden zagen we ‘de prop’ die nog gloeide en rookte. We konden de vulkaangeur ruiken. Ook heel apart, een soort kruit geur. Op de top waaide het enorm hard en was het koud. We waren blij dat we een jasje mee hadden genomen. Na een klein half uurtje gingen we naar beneden. Man wat een pittige tocht.
Na 3 uurtjes kwamen we weer aan bij het startpunt. We waren g-e-b-r-o-k-e-n en kwamen aan bij een tent. Hier werken mensen die stenen verzamelen voor de regering en tegelijkertijd is het gewoon een grote coffeeshop. Er wordt daar flink ganga verkocht en iedereen was zo stoned als een garnaal. Met weinig kon je nog een fatsoenlijk gesprek voeren;-). Gelukkig verkochten ze ook gekoelde Coca-Cola;-) en hebben daar een uur uitgerust om verder te wandelen naar Chauteaubelair waar we een busje hebben genomen. We waren blij dat we weer thuis waren na zo’n onvergetelijke dag. De locals aan het strand hadden de grootste lol dat we op de vulkaantop geweest waren.
