Toen Ella vanmorgen klaar was met douchen en naar de boot liep zag ze een vis op stenen liggen te spartelen. Het was laag water en de vis was zo dom geweest of vergeten met het getij mee te gaan. ‘Erik, Erik, kom eens vlug want er ligt hier een vis te spartelen en dood te gaan’ riep Ella. Vlug werd er een reddingsoperatie op touw gezet en werd eerst bekeken hoe de vis weer in water terecht moet komen. De vis ( van ongeveer 30 centimeter) lag tussen rotsen en kon met geen mogelijkheid op eigen gelegenheid het water in. Het beestje zag er totaal niet vriendelijk uit! Hij/zij had felle rode ogen en door de opengesperde bek met vlijmscherpe tandjes nodigde dit niet uit om de vis zo met blote handjes aan te pakken. De eerste poging om met een veger de vis op een blik te krijgen mislukte en viel de vis nog dieper tussen de rotsen. Dan zit er maar 1 ding op…..Hetzelfde aanpakken als bij een slang, net achter de kop. En warempel, dat lukte en zo kon de vis opgepakt worden en in het water gegooid worden. Niet veel later komt en een Engelse vrouw kijken en zegt dat het een Weaverfish is en dat ze een stekel op hun rug hebben die zeer giftig is. Gelukkig kon deze vis de reddingsoperatie zeer waarderen want de stekel bleef ongebruikt.
